Eten bij Marisa in Venetië

Marisa is een gevestigde naam onder de Venetianen en staat al een eeuwigheid op Jokes to do-lijstje. Gelukkig kon ze er begin november eindelijk aanschuiven. Voor Ciao tutti doet ze verslag.

Joke: ‘In mijn inspiratiebron voor de Venetiaans horeca, de gids Venezia, Osterie & Dintorni die ik van vriendin Paola kreeg, staat Marisa prominent op bladzijde eenenveertig afgebeeld. Haar worstarmen in een iets te tuttige bloemenjurk met daaroverheen een onbesmeurd keukenschort, waarvan ik denk dat dat in de praktijk zelden zo schoon is. Paola heeft er met potlood een drietal uitroeptekens bijgezet met de tekst lo devi provare, ‘dit moet je proberen’. Jaren later dan gepland voer ik dat bevel uit en wandel ik samen met manlief Patrick over de Fondamenta San Giobbe.

De gids is uitgegeven in 2002, zodat de vriendelijke menuprijs van € 27 naar mijn verwachting aan inflatie onderhevig zal zijn geweest. ‘La Marisa’, zo vertelt de auteur van het boekje, is niet altijd zo’n populair eetlokaal geweest. Eerder werd het vooral bezocht door bewoners of werklui aan de Fondamenta San Giobbe en bij uitzondering kwamen er gasten helemaal van de Fondamenta Cannaregio eten.

Tot het werd ontdekt door enkele buitenlanders en op die manier in de gidsen terechtkwam. Gelukkig, aldus de auteur, is Marisa gewoon blijven doen waar ze goed in is; het maken van zeer waarheidsgetrouwe gerechten uit de Venetiaanse keuken zonder aan de basis ervan te tornen.

Zelfs op een doodgewone woensdagmiddag is het aansluiten geblazen. Ik ga op mijn tenen staan om het piepkleine raamloze lokaal van binnen te kunnen bekijken. De term troosteloos had niet beter op zijn plek kunnen zijn. De benauwde, houtkleurige ruimte biedt plek aan zo’n dertig personen en is tot de nok toe gevuld.

Al snel komt er een tengere dame op leeftijd op ons afgestevend. Als ik denk dat we worden geholpen, heb ik het mis. In haar schelle Venetiaans roept ze dat we haar doorgang tot het terras blokkeren. De twee heren in pak die als eerste aan de beurt zijn kiezen dan toch maar voor een snelle lunch op het terras, waarschijnlijk omdat ze weer bijtijds op hun werk willen zijn.

Het koppel voor ons houdt het wachten voor gezien en zo staan we ineens vooraan. Een piepklein tafeltje aan de muurkant is vrijgekomen en voorzichtig informeer ik hoe lang het nog zal duren. Prompt worden we naar het tafeltje gedirigeerd, want, zullen we merken, bij Marisa gebeurt alles subito. Helaas is het een hele opgave om het goed verstopte tafeltje te bereiken en een Franse meneer raakt zeer ontstemd als hij tijdens zijn lunch moet opstaan om mij even langs te laten.

We zitten, ik kijk dolgelukkig om me heen en Patrick vraagt zich zienderogen af waar ik hem nu weer naartoe heb geloodst. We hebben nauwelijks de tijd om ons af te vragen wat er op het menu zal staan of de tengere dame staat alweer aan onze tafel. Met haar strenge blik blaft ze ons het menu toe. Willen we pasta met inktvisjes, met vlees of met tomatensaus? We bestellen wijnen en water en geven aan nog even na te denken over onze keuze.

Nog geen minuut later staat ze weer aan onze tafel met de dranken, die ze tot ergernis van de Fransman voorlangs het Franse stel aan ons aangeeft. We kiezen een pasta met vlees en één met vis en dan is er tijd om even goed rond te kijken.

Een ouderwets lokaal met de muren vol lijstjes met foto’s van Venetië en gerechten. De bar beslaat ongeveer een derde van het lokaal en een barman met zeeman-looks en een enorm goud kruis in zijn linkeroor maakt met een bloedspoed drankjes die hij op de bar klaarzet om weggebracht te worden.

In tegenstelling tot wat ik verwacht had, is het restaurant nog immer goed gevuld met Venetianen: een familie die het afstuderen van zoonlief viert, werklui en enkele oudere bevriende locals.

Enkele ogenblikken later zie ik de gebreide lichtroze trui van de bedienende dame alweer uit de keuken aangesneld komen. Twee enorme dampende borden pasta worden, wederom voor de lunch van de Fransozen langs, enigszins lomp op onze tafel gezet. Het kan ons niet deren, de pasta’s zijn werkelijk heerlijk.

Een perfect en simpel bord pasta waarvan je je blijft afvragen waarom dit je thuis nou niet lukt, want zo moeilijk kan het toch niet zijn? Terwijl we nog kauwen op de laatste slierten spaghetti staat het mevrouwtje alweer voor ons: caffè?

Kortom, als je in een fijne ambiance ontspannen wil lunchen, moet je zeker niet bij Marisa zijn. Maar als je voor een tientje per persoon de beste pasta van Venetië wil proeven, dan absoluut wel. Wij lopen er grinnikend de deur uit, zowel om de ervaring als om de rekening.

Als we ’s avonds met vriend Luca aan een aperitivo zitten, wil hij alles horen over ons bezoek aan Marisa. Grappig, vindt hij, dat Marisa mij aangeraden is door een Venetiaanse terwijl hij het leerde kennen door zijn Nederlandse docent aan de universiteit. Maar, stelt hij, je moet er niet voor de lunch naartoe, dat is veel te gehaast. Ga er in de avond naartoe, dan is de sfeer ontspannen en eet je voor vijftig euro een geweldig menu met bijpassende wijnen. Gelukkig concludeer ik dat ik Marisa nog steeds niet af hoef te strepen van mijn to do-lijstje…’

Ook eten bij Marisa? Je vindt haar restaurantje in de wijk Cannaregio, op nummer 652, aan de Fondamenta San Giobbe.