Wat de golven brengen – Fabio Genovesi

Een paar jaar geleden genoten we van Fabio Genovesi’s debuutroman Vissen voeren. Afgelopen zomer lazen we in Italië zijn nieuwe roman, Chi manda le onde (een van de genomineerden voor de Premio Strega, een belangrijke literatuurprijs die in Italië jaarlijks wordt toegekend aan de beste roman van eigen bodem).

Genovesi’s betoverende verhaal is nu ook in het Nederlands vertaald en sinds dit weekend te koop, met de prachtig poëtische titel Wat de golven brengen.

Wat de golven brengen speelt zich af in Forte dei Marmi, een van de luxe badplaatsen aan de Toscaanse kust. Het is de plek waar Fabio Genovesi werd geboren en waar hij opgroeide. Hij vertelt echter niet over zichzelf, maar over Luna, een albino.

Het valt niet mee om als albino in Italië te leven en in de schaduw te moeten leven. Luna zet daarom al haar verbeeldingskracht in om het leven kleur te geven. Dat wordt een stuk lastiger als haar oudere broer Luca – blond, knap, sterk en een talentvolle surfer – door de golven wordt opgeslokt.

Terwijl Luna’s moeder Serena als een zombie thuis zit, probeert Luna de draad op school weer op te pakken. Luna leert dat de zee geeft en dat de zee neemt. Langzaam maar zeker weet ze ook zonder haar broer haar plek in de wereld te vinden.

Met dit tragikomische avontuur in de mondaine badplaats Forte dei Marmi, waarin oude legendes, spoken uit het verleden, onmogelijke liefdes en dromen een rol spelen, overtreft Genovesi zijn vorige roman.

Een klein fragment om je alvast warm te maken voor Genovesi’s verteltalent:

‘Het is zaterdagmiddag en ik probeer niet in slaap te vallen, terwijl meneer Marino praat over het mysterie van de Heilige Drie-eenheid, over het mysterie van de Heilige Mis en over nog allerlei an­dere mysteries die er in het geloof bestaan. Maar het allergrootste mysterie is wel waarom mama mij elke zaterdagmiddag verplicht om hierheen te gaan, naar de catechese.

Want van normale ouders weet ik het wel, die zijn nu eenmaal zo: ze klagen dat ze het huishouden moeten doen en hun werk en dat ze geen tijd hebben voor de dingen die ze leuk vinden, en intussen dwingen ze hun kinderen om net zo’n leven te leiden als zij, met de hele week school en huiswerk, en de zaterdag en zondag, die vrij zouden kunnen zijn, die zijn in feite helemaal niet vrij, want dan moeten de kinderen naar de catechese en de mis. Maar mama niet, die is anders, soms bijna té anders: als de zon schijnt maakt ze me bijvoorbeeld niet wakker, want dan zegt ze dat het een veel te mooie dag is om je op te sluiten in een donkere, stinkende school. Voor hetzelfde geld heb ik die dag een proefwerk, of zit er een leraar op me te wachten om me te overhoren, maar als ik dan mijn ogen opendoe is het al tien uur. Dan bel ik naar de zaak waar mama werkt en zeg dat het een ramp is, dat de leraar me morgen op school op z’n minst vermoordt. En dwars door het lawaai van de haardrogers en de klanten die over hun ditjes en datjes kletsen antwoordt ze dan helemaal opgewekt: ‘Dat is toch geen probleem? Dan ga je gewoon morgen ook niet en dan is alles weer oké, toch?’

Maar nee, er is helemaal niks oké. Misschien is het voor Luca wel oké, want die wordt ’s ochtends wakker, trekt zijn surfpak aan en rent met de plank onder zijn arm naar zee. Hij gaat maar heel af en toe naar school, als er geen golven zijn, gewoon voor de afwisseling. Dan gaat hij aan zijn tafeltje zitten en iedereen begroet hem opgetogen, blij om hem te zien, hij krijgt een stel torenhoge cijfers en dan zegt hij bedankt en tot de volgende keer maar weer.

Sterker nog, daar hoeft Luca niet eens voor naar school: hij heeft deze week nog een goed cijfer gekregen terwijl hij met zijn vrienden in Frankrijk aan het surfen is. Hij vertelde ons dat zijn lerares filosofie hem gisteren wilde overhoren, maar aangezien hij er niet was heeft ze hem maar gewoon een acht gegeven, in goed vertrouwen, want Luca haalt toch nooit lager dan een acht, dus daar kon ze wel van uitgaan. Het is echt zo gegaan, ik zweer het, hij heeft het ons zelf ge-sms’t, en mama en ik lagen dubbel van het lachen.

Maar eigenlijk klopt er niks van. Ik bedoel, ik ben blij voor Luca, want ik weet niet goed wat filosofie is, maar hij weet het vast en zeker wel, want hij weet alles. Maar ik bedoel, het is niet eerlijk als leraren zo doen, en het is ook niet eerlijk dat ze altijd een aanteke­ning maken wanneer iemand te laat op school komt of zijn huiswerk niet heeft gemaakt, behalve bij mij, dan glimlachen ze alleen maar en zeggen ze dat ik me er maar niet druk om moet maken, want volgens hen ben ik met mijn witte huid teer en zwak, en ook al zit ik in een normale klas, ze denken toch dat ik niet zo goed ben als de rest, en als ik fouten maak geeft het niks, het gaat erom dat ik mijn best heb gedaan

Ze wilden me zelfs remedial teaching geven, dat zeggen ze elk jaar weer en ik antwoord elk jaar weer dat dat voor mij niet hoeft, en soms dringen ze aan en dan antwoordt mama voor mij dat ik niet zit te wachten op remedial teaching en dat ze beter iemand kunnen aannemen om de wc’s te poetsen, want die stinken naar dode beesten. En toen wilden ze me een computer geven, omdat de boeken van die kleine lettertjes hebben en dan heb ik het idee dat ik allemaal mieren in rechte rijen zie als ik naar de bladzijden kijk. Maar ik gebruik een loep die daar speciaal voor gemaakt is, daar ga ik mee over de regels en dan worden ze vergroot, en ook al is die zwaar om te verplaatsen en word ik er een beetje duizelig van, ik kan met die loep wel een halfuur achterelkaar lezen, wat misschien niet zo heel lang is, maar wel honderdduizend keer langer dan veel van mijn klasgenoten.

Ik bedoel maar, het is niet eerlijk dat ik een loep nodig heb om te lezen, het is niet eerlijk dat ze mij beter of slechter behandelen dan anderen, het is allemaal in de verste verte niet eerlijk. Maar het is vooral niet eerlijk dat het vandaag zaterdag is en de zee hier twee minuten vandaan ligt, maar dat ik er niet naartoe kan omdat mama me om de een of andere mysterieuze reden dwingt om naar de catechese te gaan.’

Lees meer in

Wat de golven brengen | Fabio Genovesi | vertaald door Manon Smits & Pieter van der Drift | ISBN 9789056725419 | € 22,95 | uitgeverij Signatuur | bestel Wat de golven brengen via deze link bij bol.com | ook verkrijgbaar als e-book