Ciao tutti – ontdekkingsblog door Italië de beste tips voor Italië
Morgen verschijnt het nieuwe boek van Paolo Giordano, Het zwart en het zilver. De roman is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over de liefde tussen twee kersverse ouders en de onzekerheid die ontstaat als hun steun en toeverlaat, huishoudster en oppas mevrouw A., plotseling wordt getroffen door een ziekte.
Als Nora tijdens de laatste maanden van haar zwangerschap door medische complicaties aan bed gekluisterd raakt, nemen zij en haar man Signora A. in dienst om Nora te verzorgen en hen te helpen met het huishouden. Na de geboorte van hun zoontje blijft Signora A. als kinderjuf voor hen werken, maar ze is veel meer dan alleen een oppas of huishoudster. Ze vangt al hun onzekerheden op en wordt de bewaakster van hun relatie, het kompas dat het paar door windstilten en stormen loodst.
Als Signora A. hun plotseling door een ziekte wordt afgenomen, vallen ze in een diep gat. ‘Zij was de enige echte getuige geweest van de onderneming die we dag na dag volbrachten, de enige getuige van de band die er tussen ons was. Zonder haar blik voelden we ons in gevaar.’ Maar Nora en haar man moeten nog ontdekken dat zij inmiddels net zo sterk zijn geworden als Signora A.
Hoewel het boek niet zo’n indruk weet te maken als De eenzaamheid van de priemgetallen, heeft Giordano ook nu weer schitterende zinsneden en passages opgetekend:
‘Onderweg kreeg de ontwrichting van ons gezin haar beslag. Nora verweet me dat ik de langste weg had genomen en ik somde alle nutteloze handelingen op waarmee zij tijd had verdaan voor we deur uit konden, bijvoorbeeld dat ze zich had opgemaakt, alsof je je voor een begrafenis moest opmaken. Als Signora A. erbij was geweest, zou ze ons de mond hebben gesnoerd met een van haar vele dooddoeners, maar zij lag in de kerk rustig en veilig te wachten in haar kist van dennenhout.
We stapten een en al gêne de kerk binnen, waar meer mensen zaten dan ik had verwacht. Ik heb weinig van de preek meegekregen, omdat ik me alleen maar zorgen zat te maken over de auto, die ik in de haast had neergezet waar de weg versmald was. Ik zag in gedachten een bus, zo’n autobus die de provincie bedient, die er niet door kon en stond te wachten, en de passagiers die waren uitgestapt en zich afvroegen welke idioot hun daar de weg had versperd, maar ik kon er niet toe komen naar buiten te lopen en poolshoogte te nemen. We zijn vóór het condoleren weggegaan, omdat er niemand was die we met onze aanwezigheid konden troosten, en misschien vonden we wel dat we zelf recht hadden op troost.
Emanuele wilde achter de kist aan lopen tot hij de grond in ging. We dachten dat het een gril van hem was, gewoon nieuwsgierigheid, dus hebben we het hem verboden. Een kist die de grond in gaat is niets voor een kind, en in dit geval was het zeker niets voor ons. Er zijn situaties waarin je de familie, de intieme vrienden met rust moet laten, en wie waren wij voor Signora A.? Werkgevers, niet veel meer dan dat.
De dood herschikt de rollen volgens een formele hiërarchie, hij herstelt ogenblikkelijk de inbreuk die iemand tijdens zijn leven gemaakt heeft op de affectieve regels, en dan maakt het niet uit dat Emanuele meer dan wie ook een soort kleinkind voor Signora A. was geweest, en dat wij, Nora en ik, onszelf graag als haar adoptiekinderen zagen. Dat waren we niet.’
Lees meer in
Het zwart en het zilver | Paolo Giordano | vertaald door Mieke Geuzebroek & Pietha de Voogd | ISBN 9789023487197 | € 16,90 | uitgeverij De Bezige Bij | bestel Het zwart en het zilver via deze link bij bol.com | ook verkrijgbaar als e-book
